Restauracja i pub "Tropical Heat"

Urządzony w żeglarsko-pirackim stylu pub z kilkunastoma rodzajami piwa, cydru, whisky, rumu, etc. oraz daniami z ryb, owoców morza oraz specjałami rodem z większości tropikalnych wysp znajduje się w samym centrum miasta. W każdy wtorek występuje tam zespół lub bard grający szanty/pirackie przyśpiewki, natomiast czwartek to dzień ludowych kapel z repertuarem ethinc/folk.

pub właściwy:




ogródek piwny:

***

Weszła do lokalu ogladając sie wokoło z lekkim mimowolnym uśmiechem. Ładnie tu. uznała krótko w myślach.
- No noo.... naprawde przyzwoicie.
W pubie nie było wielkiego ruchu zaważajac na początek wieczoru. Nie było też pusto, od tak, możnaby powiedzieć w sam raz. Panowala tu miła specyficzna atmosfera ktoreh charakteru brunetka niemogła określic bowiem wcześniej niebywala w takich miejscach nigdy.
Robiac parę kroków do przodu minał ją schludnie ubrany kelner.
- A wiec tak wyglada te twoje krolestwo... -mruknęła.
- Masz może Kraby ??? -wyrwało sie jej.
Zgłodniała.

Wampir nie musiał się zastanawiać, niemal od razu podał coś adekwatnego do sytuacji i wymagań klientki:
- Oczywiście, sprecyzuj tylko, o jakie danie Ci chodzi. Polecam kraba z rusztu, do tego opiekane ziemniaczki i białe, półwytrawne wino. Coś niebywałego - po prostu przysłowiowe niebo w gębie. Taki szef kuchni to prawdziwy skarb! Masz ochotę na jakiś deser?
- spytał, pracował w branży nie od dzisiaj i był pewien, że na jednym daniu się nie skończy. Delikatnie skinął głową w kierunku kelnera.

- Może byc z rusztu. -odpowiedziała.
- Deser? Niewiem... jeszcze się zastanowię.
Mia nienależała do osob które dużo jedzą. Byla kościstą smukłą brunetką bez żadnej najmniejszej fałdki tłuszczu. Mimo iz się oto nie starała zawsze była taka szczupła.
Wino...
Usiadla przy pustym stoliku przy oknie. Wciąż rozglądała się po lokalu.
Zsunęła z nóg buty jak to miała w zwyczaju i postawiła je obok siebie pod stolikiem. Na jej paznokciach u nóg błyszczał czerwony lakier.

- No cóż, zobaczymy, co będzie dalej. - rzucił, a gdy wyjątkowo niemrawy dzisiaj kelner raczył się pojawić wcisnął mu sporej wielkości kwit z zamówieniami. Łoś chyba przyszedł do pracy lekko skacowany, ech... Wokół kręciło się już kilkoro klientów, słyszalne były zwykłe, nieciekawe odgłosy restauracyjnego życia. Dzień restauratora dopiero się rozkręcał, wszak nie dalej jak dwie godziny temu lokal został otwarty dla żądnych wrażeń smakoszy.
- Co sądzisz o tej całej historii z wampirami? Ponoć jakieś pojawiły się w mieście, nie jest to aby kolejny z serii głupawych dowcipów żartownisiów czy inny fake? - spytał, był bowiem ciekaw, co rozmówczyni wie na ten temat.

Mia dobrze wiedziała co powiedzieć.
- Plotki, opowiastki i bajki. -zsumowała.
Prychnęła.
- Może to tylko kilku młodzików dorobiło sobie kły u dentysty... może to jakaś subkultura. -powiedziała odpalajac papierosa po czym wzruszyła ramiomami z obojętnym spojrzeniem.
- Pokaż mi takiego to uwierze w ich istnienie.
- Zawołaj po te.. wino. Zaschło mi w gardle.

W czasie wypowiedzi Mii wyjątkowo ospały kelner wreszcie wygramolił się z winem, krabami i zamówionym przez właściciela łososiem saute'.
Gdy ustawił wszystko na stoliku, odszedł życząc obojgu smacznego. Właściciel zaś rozlał wino do kieliszków, po czym zabrał się do konsumpcji otrzymanego przed chwilą dania. Kontynuował rozmowę co i rusz żując coś w ustach.
- Kilku gości, powiadasz... Wcale nie jest ich tak mało, nazywają siebie sanquinarianami, ponoć nawet krew żłopią, wyobrażasz sobie?! Świrów nie brak w tym mieście. A co do prośby, chętnie to uczynię, mam dzisiaj dobry humor. - zaproponował.
Tuż po pogadance na temat wąpierzy, oczy restauratora przybrały barwę ciemnego karminu, a w ustach jedzącego tkwiły wydłużone kły. Nie wyglądały na akrylowy twór dowcipnisiów czy robotę dentysty - partacza.
- I co teraz powiesz? - spytał zaciekawiony.

- Pokażesz mi wampira ? - zapytała kpiąco.
- ...po tobie można sie spodziewać wszystkiego... bez urazy. Ale wampiry?? Naprawdę... to chyba lekka przesada...
- jak już mówiłam... uwierzę gdy zobaczę. Ale proszę... nie żartuj sobie wiecej ze mnie. Nie jestem taka głupia na jaką wyglądam.
Poraz kolejny wypuszczając dym z papierosa próbowała zrobić dymne kółecza. Bezskutecznie, cxhociaż udalo sie jej ten jeden jedyny raz.

- Oczywiście, że ci pokażę. I nie, tym razem to nie są żarty, głupie kawały czy wystawienie kogokolwiek na pośmiewisko. Wampiry istnieją naprawdę i do tego znajdują się w twoim otoczeniu, dużo bliżej niż byś się spodziewała. Świat jest pełen niespodzianek, którymi zaskakuje nas na niemal każdym kroku. - mówiąc to wstał, z szybkością niemal chorego na biegunkę pioruna pokonał odległość dzielącą go od baru, przyniósł zeń butelkę i korkociąg, o których zapomniał skacowany pracownik i równie szybko zjawił się z powrotem. Zapewne jakiś klient widział owe popisy restauratora, lecz przy przypiętej doń łatce kawalarza i mistrza iluzji, wszystko ginęło w worze bez dna. Stojąc naprzeciwko dziewczyny jeszcze raz użył "numeru" ze zmiana koloru tęczówek oczu. Miał nadzieję, że obydwa tricki wystarczą.

Podnosząc jedną brew do góry okazala swoje niedowierzanie. Wiedziala że jej towarzysz nie jest psychicznie chory lecz tylko trochę mocniej zakręcony.
Po chwili mognął jej przed oczami by pojawić się z korekociąggiem w ręku.
- Czy ty napraswde wierzysz w mitryczne stwory ??? Skoro tak to powiedz skąd się wziely czy stworzył je bóg chrześcijański czy jakiś inny i w jakim celu. A może są dziećmi upadłego zwanego Lucyferam?

- O istnieniu któregokolwiek z tak zwanych bogów nic mi nie wiadomo, a Lucyfer tudzież Belzebub to zapewne wymysł jakiegoś pijanego artysty. Rozejrzyj się wokół - historia zna wiele przypadków istnienia stworzeń z pozoru nie do zaakceptowania dla białego człowieka. Weźmy na przykład takiego dziobaka. Europejscy uczeni, gdy po raz pierwszy ujrzeli skórę tego zwierzęcia, od razu uznali, iż jest to dzieło dowcipnisia. Jakie było ich zdziwienie, gdy ich oczom ukazano żywego przedstawiciela tegoż gatunku mogę sobie jeno wyobrazić.
Z wampirami jest chyba podobnie - zaczęło się ponoć od upadku meteoru gdzieś na Bliskim Wschodzie. Kamień ów był nośnikiem czegoś, co pierwszych odkrywców miejsca zdarzenia zmieniło w krwiopijców. Zapewne mieliśmy do czynienia z odmiana chorobotwórczego mikroba z obcym DNA. Tyle mówią najstarsze źródła. - powiedział, chociaż nie był pewien, czy dziewczyna nie uzna tego za fantasmagoryczne widzimisię rozmówcy.
Następnie wziął nóż i zrobił dość głębokie nacięcie na przedramieniu. Powstała ranka miała jakieś dwadzieścia parę centymetrów długości.
- Patrz i obserwuj, tego nie potrafi żaden iluzjonista. Po paru chwilach rana samoistnie zaczęła się zasklepiać, niknęła w oczach, aż w końcu nie pozostawiła po sobie ani śladu. Czyżby kolejne magiczne sztuczki?

Teoria o meteorze była interesujaca lecz ona znała tylko jedną teorię, tą biblijną. Już chciala cos powiedzieć, otworzyła usta gdy Regis zrobił coś niespodziewanego. Niewierząc wlasnym oczom, jej organizm zareagował przyśpieszonym biciem serca. Gdy po kilkunastu sekundach rana się zagoiła Mia Bree Wallace potrzebowała trochę czasu by coś powiedzieć.
- Widzę że nie doceniałam twoich możliwości.
Miala oczywiscie mozliwości iluzjonisty którym był Regis. Zaskakiwal ja różnymi sztuczkami lecz to było... czymś wyjatkowym. Niemogła uwierzać w to co sie przed chwila stało. Przygryzajac wargę spojrzala na niego badawczo.
świat jest pełen niespodzianek... chyba tu Regis miał calkowitą rację.

- I co, teraz mi wierzysz? Czegoś takiego żaden, nawet najlepszy z arcymistrzów sztuki iluzji nie potrafiłby zrobić bez odpowiedniego zaplecza speców od efektów specjalnych czy gości od PR-u. A może chcesz ewidentnego dowodu niczym niewierny Tomasz apostoł? - zapytał restaurator gwoli pewności.
- Może sama chcesz sprawdzić jakość ostrza, którego użyłem do jak to nazwałaś, pokazu? Czyżbyś się czegoś obawiała? - rzucił pośpiesznie, po czym oczekiwał reakcji dziewczyny.

Jej umysł chyba nie nadążał za tym co się wlasciwie działo a słowa Regisa całkowicie zbiły ja z tropu.
- Przepraszam cie ale chyba zgubiłam wątek... nierozumiem cię. Nierozumiem cię wogóle!
Poczuła lekka panikę. Wcześniej nigdy nie spotkała się z czymś tak niewiarygodnym. Powtarzajac w myślach jego słowa próbowała się skoncentrować.
- Czy ty... emm..., dowodu na co ?? Poco ciołeś sobię tą rękę.
Poczuła jak zanika w niej zaufanie do Regisa. Coś było nietak. Bardzo nie wporządku. Nie mogła tego ogarnąć. Czuła że coś jej umyka.
Wbiła wzrok w towarzysza. Regis zaczą ją przerażać. Może się myliła co do niego. Może rzeczywiście jest wariatem, totalnym szaleńcem,
jakimś zboczeńcem czy innym odchyłem.
Ty jesteś K**** pojebany. zsumowala w myślach.

- Dowodu na to, że to nie był głupi kawał czy celowe działanie sztuki iluzji. Wiesz, teraz większość rzeczy tego typu bardzo łatwo zdemaskować i wrzucić do wora z napisem "pic" bądź "fotomontaż". Wierz mi lub nie, twoje wampiry z koszmarów istnieją i tym razem w ogóle nie miałem zamiaru zrobić cię w przysłowiowe bambuko. Ale skoro i tak zapierasz się, że nie uwierzysz, to tkwij w błogiej nieświadomości. Stwierdził, iż nic nie da się zrobić, gdyż ma do czynienia z przypadkiem niereformowalnym. W dalszym ciągu delektował się zarówno daniem jak i winem z wyjątkowo dobrego rocznika. Nagle wpadł na pewien pomysł.

- Nadal cie nierozumiem, co chcesz przez to powiedzieć, błagam cię czy choć raz moźesz mówić prościej?
- Uwierze uwierze, juz mówiłam. Oco ci chodzi.
Jak otępała wpatrywala się w niego nadal.
Kurcze, on jest szaleńcem. pomyślała po czym sięgnęła po kieliszek z winem.
Swiadoma własnej słabosci upiła łyk zabierajc się za podane jej jedzenie.
Chyba pora zmienić temat...

Nudziło jej się w domu i to strasznie. Ile raz można oglądać ten sam film na DVD. Albo ile razy można zaglądać do książki.
-Koniec tych nudów-powiedziała głośno i wstała z kanapy. Poszła na górę założyć jakieś fajne ciuch i wyszła z domu
Gdzie tu iść pomyślała po czym zaczęła kierować się przed siebie. Doszła w końcu do pabu ,,żar tropików". Spojrzła przez okno i zobaczyła swoją siostra Mie.
-A co ona tutaj robi z tym mężczyzną-powsadzała do siebie
Otworzyła drzwi od Pubu i weszła
-Hej skarbie-pocałowała ją w policzek
-Dzień dobry-ukłoniła się lekko do mężczyzny

Zaskoczona lecz rada uśmiechnęła się do siostry. To chyba jakaś siła wyższa ściagnęła ja tutaj tymsamym pragnąc uratować Miję* z niezręcznej sutuacji. przez chwile pragnęła tylko zabrac siostrę, podziękować Regisowi za gościnę i zwiać z tąd lecz gdy kolejny raz doszły do niej zapachy z kuchni a danie które miala przed oczami nie pomagało jej zrealizować tej wizji weschnęła ciężko.
- Co ty tu robisz, siostra ? -zapytała jakby nigdy nic.
Oddała brunetce pocalunek w policzek. Odsunęła puste krzesło ze stolika obok i skinęła Lanie by się przysiadła.
Spojrzala na regisa ktory wydawal się wygladać nieco innaczej niz pół godziny temu, jednak nieezawracała sobie już tym głowy.
Nie mogąc sie oprzeć chwyciła za widelec by skosztować specjalności tego lokalu.


*Miję chyba można to tak odmieniać prawda ???

-Chciałam się trochę przejść, znasz mnie bardzo dobrze, nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu-zachichotała
Lenę trudno było zatrzymać w jednym miejscu chociaż kilka minut. Zaczęła się przypatrywać mężczyźnie który siedziała koło siostry.
-Nazywam się Lena Harrison jestem siostrą tej o to pani-pokazała palcem na siostrę.
Zna prawie wszystkich znajomych i przyjaciół siostry ale go za cholerę nie znała. Nagle podszedł kelner z pytaniem czy Lena ma ochotę coś zjeść
-Wypije tylko jakiegoś drink i spadam. Poproszę o tego-pokazała na kartę jakiegoś drinka. po kilku minutach drink stał już koło niej
-Wiec co tam u ciebie-spytała się siostry

- Oookej. -powiedziała przeciągając. Tak naprawdę obawiala się znów zostać sama z Regisem. Czy to możliwe żeby aż tak się co do niego myliła? A moze poprostu facet wierzy w bajki albo... (...).
Pałaszując zaciekle spacjalność lokalu popijała je winem.
- Ach... Too... jest Regis. nieznacie sie.

- Witaj, Lano w moich skromnych progach. Jestem Konstantin von Karnstein, Regisem zostałem przez analogie do pewnego show prowadzonego przez nieżyjącego już kawalarza. W młodości byłem takim samym, o ile nie lepszym dowcipnisiem. - powiedział właściciel. W tej samej chwili zobaczył, co takiego niesie otępiały dzisiaj kelner i o mało co nie wybombił wszystkiego na podłogę. Wampir w okamgnieniu złapał lecący element serwisu stołowego i niczym zawodowy prestidigitator sprawnym ruchem wsunął go pomiędzy stojące przy stoliku przedmioty. Sam właściciel zaś sarkastycznie rzucił do lebiegi:
- Jak leziesz, psi synu?! W rzyci oczy schowałeś?! Dać ci tacę z żarciem to jak z papierosem do rafinerii wejść. No, ja naprawdę nie wiem, co się dzisiaj z wami dzieje, ludzie?! Jeszcze trochę, a z torbami pójdę po śmietnikach grzebać w poszukiwaniu szczurów.
Znowu powtórzył się "trick" ze zmiana koloru tęczówek oczu. Otumaniony kelner w try miga pozbierał powstałe w wyniku nieszczęsnego zdarzenia śmiecie i oddalił się w spokoju. Przynajmniej na jakiś czas.

Nagle o mało co cale jedzenie zleciało by na lena, na szczęście Regis jakoś wykombinował to i złapał tace. Bardzo szybko nawet nikt prawie tego nie zauważył
Kiedy usłyszała słowa mężczyzny spojrzała na niego a jego kolor zmienił barwę, albo jej się to wydawało
-Na pewno to niej ego wina-powiedziała i spojrzała na kelnera który oddalał się. I znowu zachłannie spojrzała na oczy Regisa, jest prawie 100% pewna że zmieniły barwę, ale jak to możliwe ?

- Praca kelnera to jednak... ciężki kawałek chleba. -zsumowała krzywo się uśmiechając i mając wizję w której owy kelner wyrzuca jej żarcie na koszulę.
Westchnęła. Jej talerz był juź prawie pusty. Kończąc kieliszek wina wyjęła z czarnej torebki kolejnego papierosa.
- Muszę cię o coś prosić Regisie. Nigdy więcej nie mów przy mnie o wampirach chybaże przekonam się że takie istnieją.
Dobrze ???

- Są rzeczy na tym świecie, które się waszym filozofom nie śniły. Nawet, gdyby któryś wampir stanął przed tobą w pełnej krasie przewampirzenia, i tak byś nie uwierzyła. Wobec tego delektuj się chwilą, bo następnej możesz już nie mieć. A co do prośby - nie wiem, czy będę mógł ją spełnić. - rzucił Konstantin. Barwa jego oczu nadal pozostawała karminowa. Do pubu przybywało coraz więcej gości, obsługa ruszała się jak w ukropie. Normalne "pierdzenie w stołek" należałoby odwiesić na kołku.

Wciaż niemogła w pełni go zrozumieć ale... nieprzejmowała się tym zbytnio. Skonczyła jeść. Odkładając widelec powiedziała:
- Dziękuję za pyszną kolację.... - urwała widząc cos czego niemogła pojąć.
- ...Reg...co się stało z twoimi oczami.
Uznała że ma jakieś omamy, może to przez to wino lub tampte tabletki nasenne które brała wczoraj wieczorem ale napewno nie miała by pieprzonych halucynacji.