Salon

Nie czułem się tutaj pewnie. I choć działanie narkotyku powinno mnie od tego uczucia odwodzić ja jednak, wiedziałem, że jeden głupi błąd może spowodować nagłą i bolesną śmierć. Oczywiście moją. Musiałem się pilnować jak nigdy, wiedząc, że za każde przewinienie, nie wspominając już o pocałunkach, skurwiele Marcellusa, zajebią go żywcem.
-Hellooo?
Zapytałem nieśmiało, rozglądając się po wnętrzu. Było urządzone tak jak powinno być. Pełne przepychu, nowoczesności i ekstrawagancji. Pasuje do kogoś takiego jak Marcellus... i z pewnością do jego żony.
-Jest tu kto?
Ponowiłem pytanie, wchodząc do pokoju nieco głębiej. Rozluźniłem się nieco, widząc, że nikt nie czatuje na moje życie i mogę być o nie na razie spokojny. Czekałem na dalszy rozwój wydarzeń.

Byłam pewna że to on. Vincent, o którym mówił Marc.
Nie, nie ma... pusto.
Podbiegłam truchtem do salonu, czując chłód kamiennej posadzki, bo poruszałam się boso.
- Jestem, witaj Vincent. -przywitałam się.
- Jestem Mia. - Uśmiechnęłam się łagodnie.
- Zaraz wrocę, muszę się przygotować... zrób sobie drinka, a ja będe gotowa ... za chwilę.
Brunet nieodezwał się.
I znów zniknełam za ścianą.

Kiwnąłem głową ze zrozumieniem, lekko się uśmiechając. Zrobiłem kilka kroków tyłem, odprowadzając podopieczną wzrokiem. A było na co patrzeć...
Podszedłem do barku. Z pewnością był świetnie zaopatrzony, ale i tak moją uwagę przyciągnęła butelka 35 letniej Blairfindy. No tak, jak klasa to klasa, co?
Wrzuciłem do niskiej szklanki kilka kostek lodu i zalałem je drogą jak skurwysyn whisky. Oczywiście do pełna, po co mam się ograniczać. Pociągnąłem łyk ze swojej szklanki i westchnąłem cicho. Była świetna. No, ale czego można się spodziewać po whisky za półtora tysiąca baksów.
Swoim niepewnym krokiem, ruszyłem w stronę kanapy, na której usiadłem rozparty na jej brzegach. Popijając whisky, czekałem na Mie.

Wróciłam po 5 minutach, zdążyłam tylko zakręcić rzęsy i przypudrować nos ale więcej chyba nie było mi trzeba.
Oparta o framugę pprzez kilka sekund obserwowałam bruneta.
Zaśmialam się cicho i to zwróciło jego uwagę.
Trzymajac w ręku czarne pantofle na obcasie i małą kopertówkę tego samego koloru podeszłam do niego. Spojrzałam nasiedzącego Vinca z góry.
Hmm... całkiem przystojny. pomyślałam. Fakt, to fakt....
- Idziemy ?

Odpowiedziałem Jej lekkim uśmiechem, kwitując to, że wygląda ślicznie.
- Bardzo ładnie Pani wygląda, Pani Wallace.
Wstałem z kanapy, co nie było najłatwiejszą rzeczą jaką robiłem w swoim 30 letnim życiu. Zauważyłem, że równowaga, jeszcze do niedawna chwiejna znalazła wreszcie środek ciężkości w moim ciele i zachowuje się nienagannie.
-Ruszajmy więc.
Kolejny łagodny uśmiech by podkreślić, to że może dziś wieczór liczyć na moje towarzystwo.

- Dziękuję. -odpowiedziałam cicho.
- Ty też wygladasz calkiem nieżle. - dodałem po chwili.
Obserwowałam go uważnie gdy wstawał. Chyba nie był jeszcze pijany. Przecież to dopiero początek wieczoru...
Wyszliśmy z domu. Wsiadłam grzecznie do auta Vincenta nieodzywając się zbytnio.
/ Centrum Miasta > Jack Rabbit Slim's //