Stoliki

// scena

Wróciła do 'samochodu' sadzając na siedzeniu kościste posladki. Jednak to było męczące. Dobrze ze ta piosekna nie trwała dłużej.
W rogu sali tuż przy wyjściu zauważyła sporą statuetkę. Dosć badziewną ale juz wiedziała że to jest nagroda za ten wlaśnie konkurs tańca W tym lokalu nie było dziś innych konkursów ani imprez.
- To co? Jemy i spadamy? -zapytała te siedem nieszczęść które wlaśnie siadało obok niej.

Zwartym i szybkim krokiem, podszedłem do samochodu. Ekskluzywna fura idealnie pasowała do urody Mii. Nie miałem jednak sposobnosci się Nią zachwycać. Zajęła swoje miejsce na fotelu, a mnie nie pozostało nic innego jak postąpić tak samo. Przywdziałem buty i dałem susa na kanapę.
Kilka chwil zajeło mi, określenie w jakiej pozycji się teraz znajduję.
Naćpałeś się stary. Przystopuj...
Szeptał cicho głosik z tyłu mojej czaszki. Zapanowałem nad dziwnym uczuciem uniesienia i oparłem się o kanapę.
-Zjadamy i spadamy.
Potwierdziłem jej pytanie i wróciłem do pochałaniania swojego dania.

Szybko skończyłam jeść. Patrząc w kierunku tylnego wyjścia zauważyłam moment w którym nikt nie pilnował tylniego wyjścia. Chwyciłam torebkę wyjmując z niej 50 dolarów i kładąc w środku karty z Menu. Wytarłam usta, zabrałam małą torebkę i uniosłam się wstając.
- Chodź już ...- szepnęłam.
- Mam pewien Plan. -uśmiechnęłam się diabolicznie.
Ukradkiem zerkałam w stronę wyjścia i stojącej nieopodal statuetki.

Nie wiedziałem, czy chce mi się uciekać ukradkiem z baru. Postanowiłem jednak podjąć męską decyzje i zacznę pisać w 3 osobie.
Vincent spojrzał na Nią nieco nieprzytomnym, zaćpanym wzrokiem. Powoli zjeżdżał z białego haju i wracał na ziemie. Jak zawsze towarzyszyło temu zespół odstawienia i lekka ospałość.
Podniósł się na swoich wacianych nóżkach i wziąwszy wielki gryz bułki wypakowanej mięsem i buk wie czym jeszcze, ruszył w stronę owego wyjścia.
-No to chodu!
Rzekł do Niej i oboje biegiem udali się do drzwi.

No nie takim z kolei biegiem. Tylko... szybkim Krokiem. Mia też chyba wolalaby pisaćw trzeciej osobie... chyba. A więc szybkim krokiem skierowali się do drugiego wyjścia na parking a Vincent zostawał trochę w tyle ale dorównywał jej kroku...chyba.
Rozejrzała się dyskretnie. Kierownik sali chyba zniknął usadzając gdzieś jakaś zapodzianą rezerwacje bo nigdzie nimogła go znależć. Przy wyjściu było pusto A wszyscy goście ( ci którzy nie jedli ani nie pili) gapili się ślepo w kolejną podróbkę zmarłego już króla - Elvisa. Musiała przyznać że miał nawet niezły głos ale w tym tępie wolała patrzeć pod nogi a nie obracać się w kierunku sceny.
Gdy była przy wyjściu chwyciła czekającą na jej smukłe blade rączki statuetkę i otwierając drzwi przed swoim towarzyszem zbrodni zachicchotała cicho. Pobiegli szybko do samochodu. Nikt ich niezatrzymywał. Nikt ich niezauważył. Nikt nie zwrócił na nich uwagi.
// samochód Vincenta ///